Historia

Nazwa patroniczna Babice pochodzi z 1240 roku, od nazwy osobowej „baba”.

Babice pierwotnie były wsią słowiańską, a w XIII wieku wieś oczyszczono i podporządkowano komturowi z Grobnik, i tak było aż do 1810 roku.

 

W XIII wieku wieś została zasiedlona przez Grobnickich Joannitów, niemieckimi kolonistami, już wówczas istniał drewniany kościół, w którym posługę duszpasterską sprawował joannici ksiądz. Podczas reformacji Babice zostały włączone do parafii Grobnik. W 1633 roku Babice otrzymała własnego katolickiego duchownego, niestety na krótko, od 1639 do 1776 roku, a Babcie zostały na nowo przydzielone do parafii Grobnik. W 1828 roku Babice otrzymały rangę parafii, a filią została wieś Bernacie należące do Grobnik.

 

W 1723 roku w Babicach był 1 młynarz, 1 sędzia, 25 chłopów, 8 małorolnych i 40 chałupników.

 

W 1783 roku we wsi mieszkało 26 chłopów, 38 małorolnych i 37 chałupników.

 

Grunty rolne Babic w XVIII wieku wynosiły 809 ha.

 

Liczba mieszkańców wsi w poszczególnych latach wynosiła:

- w roku 1783 wynosiła 515,

- w roku 1855 wynosiła 769,

- w roku 1890 wynosiła 826,

- w roku 1910 wynosiła 803.

W 1583 roku Komtur von Pruskowsky, który był budowniczym zamku w Grobnikach, zbudował w Babicach murowany kościół pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Około 1790 roku liczba przestała się mieścić w świątyni, i to sprawiło, że zostały podjęte prace celem, których była rozbudowa kościoła, wg. planów budowniczego Langera, przy udziale cieśli Hoffmana i mistrza blacharskiego Dunutna. Styl świątyni nawiązuje do późnego baroku. Został wymurowany z cegły na planie prostokąta. Wewnątrz sklepienie jest kolebkowe z lunetami i gurtami oraz żaglaste, ściany są podzielone pilastrami. Więźba dachowa o konstrukcji drewnianej pokryta blachą ocynkowaną. Wieża kościelna jest prosta czteroboczna zwieńczona gzymsem oraz pokryta kopułą w formie dzwonu zwieńczona krzyżem, otwór dzwonniczy wypełniony został drewnianą żaluzją. Na wieży występują również okrągłe tarcze zegara. Okna kościoła zamknięte łukiem półkolistym z opaskami okiennymi, natomiast stolarka drzwi drewniana z otworami zakończonymi łukiem odcinkowym. Dzisiaj ochronie konserwatorskiej podlega bryła świątyni, jej elewacje oraz wystrój i wyposażenie wnętrza. Gruntowna renowację kościół przeszedł w latach 1880-1882, a jego wnętrze na nowo odnowił wrocławski malarz kościelny Fahnrotha, który jest autorem obrazu ołtarzowego św. Katarzyny Aleksandryjskiej. W 1912 roku zostały przeprowadzona na nowo prace renowacyjne wewnątrz i zewnątrz świątyni, ze wsi do stany duszpasterskiego przystąpiło 4 księży. W czasie wojny marca 1945 roku plebania oraz budynki gospodarcze położone na gruncie parafialnym spłonęły, aż do wysokości muru obwodowego, a sama świątynia doznała ciężkich szkód. W tym czasie grunta parafialne Babic wynosiły 29,49 ha.            

 

W Babickim kościele organistami byli kolejno następujący po sobie nauczyciele głównie Babickiej szkoły elementarnej, a ich roczna pensja wynosiła 700 marek. Przy Babickim kościele istniały związki kościelne,a min. najpopularniejszymi były „Katolicki Związek Robotników”, „Męski Związek Młodzieżowy” oraz „Kobieca Kongregacja Maryjna”. Corocznie odbywały się procesje do figury św. Jana Nepomucena wzniesionej przy moście nad rzeką Psiną, a także odbywały się piesze pielgrzymki na Górę św. Anny. W 1881 roku została założona agentura pocztowa w Babicach, a w 1891 został założony we wsi pierwszy telefon. W 1886 roku powstał we wsi Związek Kombatantów, tego samego roku została oddana do użytku szosa, która łączyła Głubczyce z Baborowem, ale wcześniej w 1800 roku powstała droga  w kierunku Sułkowa. A w 1895 roku powstała we wsi kasa oszczędnościowo – pożyczkowa.  

 

Od roku 1902 zaczęła działać Ochotnicza Straż pożarna. 

 

Babice tak jak wiele wsi górnośląskich posiadały swoją pieczęć wiejską, która przedstawiała kaplicę z wieżami po obu stronach.

 

W 1940 roku liczba mieszkańców wynosiła 800. Babice posiadały wówczas własną szkołę elementarną, która była zbudowana z drewna, jednak jej zły stan techniczny groził zawaleniem, i w 1828 roku rozburzono starą szkołę, a w jej miejsce zbudowano nową z cegły, która mieściła wewnątrz 2 klasy, mieszkanie dla nauczyciela głównego oraz 1 pokój dla nauczyciela pomocniczego. Koszt budowy budynku szkoły wyniósł 1520 talarów. Na początku XIX wieku nauczyciel, który był zatrudniony w Babickiej szkole elementarnej otrzymał niewielką działkę, a jego wynagrodzenie wynosiło jednego talara co pół roku, a powstałe pobory otrzymywał w naturaliach, na które składały się min. 3 duże szufle żyta i jęczmienia oraz dodatkowo z młyna 1 szuflę mąki. Ale także każdy gospodarz był zobowiązany w ciągu roku dostarczyć nauczycielowi 1 chleb rocznie. Do szkoły w Babicach uczęszczali także uczniowie z pobliskich Bernacic. Przed wybuchem I wojny światowej za pieniądze ofiarowane z  kasy kościelnej dokonano przebudowy i rozbudowy szkoły, oraz zatrudniono dodatkowo trzeciego nauczyciela.

 

Funkcje nauczycieli głównych pełnili min. następująco: Albert Machinek w latach 1893-1908, August Flegel w latach 1908-1929, Karl Kahler w latach 1929-1936, ostatnim był Emil Kretschmer od 1936 roku. W 1920 roku liczba uczniów klasy pierwszej Babickiej szkoły elementarnej wynosiła 63 z czego to 26 chłopców i 37 dziewcząt, z kolei w 1934 roku uczniów było 44 z czego 18 było chłopców i 26 dziewcząt.

 

W roku 1945 wygląd Babic został znacznie zmieniony. 

 

Od kilku lat w lutym jest obchodzona rocznica Zbrodni, która miała miejsce w Hucie Pieniackiej, na Kresach Wschodnich. Z roku na rok obchody rocznicowe są coraz bardziej uroczyste. 

A rozpoczęto je 28 lutego 2002 roku, podczas odsłonięcia i poświęcenia tablicy upamiętniającej tamte wydarzenie, którą ufundowali mieszkańcy powiatu głubczyckiego, a została umiejscowiona na murze cmentarnym w Babicach. Upamiętnia ona ofiary zbrodni ludobójstwa popełnionych przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej, która zamieszkiwała Kresy Wschodnie II Rzeczypospolitej Polskiej. 

 

W lutym 2009 roku została wmurowana urna z ziemią przywiezioną z Huty Pieniackiej.